بانوی هزار فصل

مدتیست که هر کسی از دوستان و فامیل گوشی مرا می بیند با یک "ای" یا "وای" کشدار میگوید تو هنوز این گوشی رو داری،یا تصمیم نداری که گوشیتو عوض کنی یا تو که پول داری چرا یک گوشی مدل بالا واسه خودت نمی خری.توی مجالس و مهمانیها طوری به گوشی من نگاه می کنند که انگار دارن به یک پدیده ی قرن نگاه می کنند و گوشی خودشان را هی جلو چشم من تکان تکان می دهند که مدل گوشیشان را نشانم بدهند که بله ما گوشی اندروید فلان مدل داریم.من گوشی ام را دوست دارم.چند سال پیش،زمانی که قیمت گوشی ها اینقدر اُفت نکرده بود من گوشی ام را سیصد و خرده ای خریدم که جنس آن ژاپنی اصل بود و این قیمت،آن زمان برای خودش پولی بود.حالا که مدل گوشی ها بهتر شده و شکل آن شکیل تر،گوشی من در جمع آنها به چشم نمی آید.

وقتی می بینم مردم این همه غم و غصه و مشکلات در زندگیشان دارند و خدا را خوش نمی آید که غصه خوردن برای مدل گوشی من هم به غم و غصه های آنها اضافه شود؛تصمیم گرفتم که یک گوشی جدید بخرم،یک گوشی سامسونگ سری S  (که البته هنوز تعداد اِس ها معلوم نیست).امیدوارم توانسته باشم ذره ای از غم و غصه و گره های مردم را باز کرده باشم.

+ هر چقدر منتظر شدم که شاید آقای باشخصیتی یا معشوق سینه چاکی چه با اسب سفید یا بدون اسب سفید پیدا شود و به نشانه ی عشق و علاقه به من،یک گوشی مدل بالا بخرد و به من هدیه بدهد؛متاسفانه تیرم به سنگ خورد.پس در یک اقدام انتحاری و به صورت خودجوش تصمیم گرفتم تا خودم برای خودم یه گوشی باکلاس هدیه بخرم؛که کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من :)